Waar we zeker van zijn in het leven is onzekerheid...

Denk jij hier ook zo over? Of ervaar jij iets anders?

Vroeger dacht ik meer in termen van: ... daar ben ik zeker van! Dit zal mij 'NOOIT' overkomen! ... daar ben ik van overtuigd! Dus ik was zeker van bepaalde zaken of bepaalde situaties.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik overtuigd ben dat er geen zekerheden meer zijn in het leven.

En dat is voor mij verdomd moeilijk om te aanvaarden! Ik ben iemand die graag de controle behoud. Ik hou ervan om op voorhand precies te weten wat er gaat komen of wat ik kan doen om bepaalde zaken te sturen. Ik hou niet van verrassingen... eigenlijk zelfs niet op mijn verjaardag of wanneer er iets te vieren is. Ik geniet veel meer van het op voorhand te plannen, af te tellen, te organiseren, voor te bereiden, enz...

Ik ben ook zeer oplossingsgericht. Er doet zich een probleem voor...mijn hoofd is al bezig om alle mogelijk scenario's uit te diepen en alle mogelijke oplossingen op te zoeken. En al heel snel ga ik er tegen aan om dat probleem op te lossen.

Dus kan je je voorstellen wat het is om geen oplossing te kunnen uitwerken bij een probleem? Omdat 'mijn wil' geen invloed heeft... omdat 'mijn oplossing' er niet toe doet.....Dat is echt de hel voor mij.

En toch blijf ik ervan overtuigd dat dat juist mijn uitdaging is in dit leven. Go with the flow... laat komen wat komt en laat het gebeuren... laat het aan de ander over om dat bepaald probleem op te lossen. Het is niet altijd mijn verantwoordelijkheid dat er een bepaalde situatie ontstaat of ontstaan is.

Hoe meer ik daarover nadenk, hoe meer ik mijn uitdaging leer kennen. Maar omdat ik mijn uitdaging leer kennen, betekent het nog niet dat ik deze uitdaging aan kan! Dikwijls heb ik het gevoel dat de uitdaging te zwaar is voor mij.

En dat is het laatste anderhalf jaar te veel gebeurd.

En dan spelen soms vragen door mijn hoofd: Waarom ik? Wat heb ik fout gedaan in dit leven? Wat wil het leven me hiermee leren? Ben ik dan toch niet goed genoeg (een vraag die ik me al heel mijn leven stel maar die een tijdje weggeborgen zat... en nu weer volop opspeelt) Waarom is het leven zo hard voor mij?

Maar wanneer ik dan ten goede in mezelf keer en terugkeer naar mijn kern... dan besef ik dat ik dit nog veel te weinig doe... ik keer nog veel te weinig bij mezelf naar binnen en richt me nog te weinig op wat "ik" wil, wie "ik" ben, hoe "mijn" leven loopt, wie "ik" wil zijn...eigenlijk een gezond egoïsme. Ik ben verantwoordelijk voor mezelf, de andere is verantwoordelijke voor zichzelf. Ik ben niet verantwoordelijk voor die andere. Toen mijn kinderen kleiner waren, had ik wel een verantwoordelijkheid naar hen toe. Maar die zijn al een hele tijd volwassen en ook daar stopt mijn verantwoordelijkheid.

Dé grootste uitdaging op mijn pad is de zaken los te laten waar ik zelf geen vat op heb, die ik zelf niet kan veranderen.... Aanvaarden = loslaten, loslaten = aanvaarden.

Laat dit de quôte zijn die ik de komende tijd zal omarmen! Doe je mee?