Afgelopen week was het gedichtenweek.
Ik hou van woorden, ik hou van gedichten en teksten.
Ik heb geprobeerd om in een gedicht weer te geven hoe het is om hoogsensitief te zijn. Een gevoel dat velen zullen herkennen.
Gedachten flitsen door mijn hoofd
Soms zo erg dat het me verdooft
Mijn gedachten wil ik delen
Door met woorden en zinnen te spelen
Toch is moeilijk te zeggen wat ik voel
Uit te leggen wat ik bedoel
De chaos in mijn hoofd zwelt aan
Prikkels die me af en toe omver slaan
Het is niet gemakkelijk om mezelf te zijn
Voel me anders en vaak heel klein
Ik weet dat dit niet lang mag duren
Mijn leven zou erdoor verzuren
Dus ga ik een excuus verzinnen
Keer me naar mijn kern, diep vanbinnen
Even in afzondering gaan
Dicht bij mezelf stil staan
Focussen naar wie ik echt ben
Een moment van volledige zen
Zo kan ik er snel weer helemaal tegen
En gaan de prikkels niet meer doorwegen.
Ook voor mij is het nog steeds een uitdaging om iedere dag opnieuw de prikkels onder controle te houden. Dit kan ik alleen wanneer ik heel bewust omga met situaties die me heel erg prikkelen. Bewust afstand houden, bewust mijn cocon respecteren, regelmatig naar binnen keren en bij mijn kern komen, ... dat zijn methodes die ik gebruik om niet overprikkeld te geraken.
Af en toe gebeurt het nog dat ik plots denk... oeps, wat gebeurt er hier met mij?? Waarom voel ik me down, boos, geïrriteerd, .... ?? En als ik dan terug ga voelen en stil sta bij mezelf, dan besef ik dat ik me niet goed genoeg beschermd heb...
Ik heb de prikkels binnen gelaten...
Een valkuil waar ik regelmatig nog eens intrap :-).....